Nagazaki, 1945
On yaşlarında bir çocuk gördüm sessizce yürüyen. Sırtında bir bebek taşıyordu. Japonya’da o günlerde, çok sık görülürdü sırtlarında kendi küçük kardeşlerine sahip çıkan çocuklar, ama bu çocuk açıkça diğerlerinden farklıydı. Yüzündeki ifadeden ciddi bir nedenle buraya gelmiş olduğunu görülebiliyordu. Ayağında ayakkabısı yoktu. Yüzü kaya gibi sertti. Bebek ise uyuyor gibiydi. Çocuk beş ya da on dakika durdu. Beyaz maskeli adamlar ona doğru yürüdü ve sessizce bebeği tutan ipi çıkarmaya başladılar. O zaman bebeğin ölmüş olduğunu gördüm. Adamlar bebeği el ve ayaklarından tutarak ateşin üzerine yerleştirdiler. Çocuk, alevleri izlerken, dimdik ve hareket etmeden duruyordu. Dudağını o kadar kuvvetli ısırıyordu ki alt dudağına kan oturmuştu. Ateş güneş batımı gibi hafif hafif yandı ve bitti. Çocuk arkasını döndü ve sessizce uzaklaştı.
Joe O’Donnell
